در سال ۱۹۷۴ به همت گروهی از رهبران بلندپایۀ مسیحی اونجلیکال همایشی با عنوان «کنگرۀ جهانی لوزان در مورد بشارت» در شهر لوزان سوییس برگزار شد. هدف این گردهم‌آیی، ایجاد همگرایی و اتحاد بین کلیساهای اونجلیکال و سازمانهای بشارتی در جهت گسترش انجیل عیسای مسیح در جهان و رسیدن به درک جمعی در باب برخی مفاهیم کلیدی الهیات اونجلیکال در بین مسیحیان بود. در این کنفرانس بیش از۲۳۰۰ رهبر و خادم مسیحی از ۱۵۰ کشور جهان شرکت داشتند که نمایندۀ سنن کلیسایی مختلفی بودند و دغدغۀ اصلی‌شان بشارت انجیل عیسای مسیح و پافشاری بر دیدگاههای الهیاتی مبتنی بر نگرش اونجلیکال بود. رهبران منتخب همایش لوزان، در کمیته‌ای گرد هم آمدند و نتیجۀ بحثها و تحلیلها و تبادل‌نظرشان، در خصوص نظرات و گرایشات فکری شرکت‌کنندگان، در نهایت منجر به صدور بیانیه‌ای موجز اما ماندگار به‌نام “عهدنامۀ لوزان” شد. این عهدنامه از زمان صدور به یک معنا حکم مانیفست یا بیانیۀ فکری و الهیاتی مسیحیت اونجلیکال را پیدا کرده است و سندی مهم در الهیات اونجلیکال محسوب می‌شود. این سند در مورد برخی از مهمترین چالشهایی که مسیحیت اونجلیکال با آن روبه‌روست، موضع‌گیری کرده، رهنمودهایی کلی اما راهگشا در مورد مأموریت بزرگ کلیسا در دوران معاصر ارائه می‌دهد. برخی از مهمترین مسائلی که در این سند مورد اشاره قرار گرفته، عبارتند از رابطۀ بشارت و فعالیتهای اجتماعی، رابطۀ بشارت با فرهنگهای مختلف، ضرورت وحدت مسیحیان اونجلیکال در بطن تفاوتهای‌شان، منحصر‌به‌فرد بودنِ مسیح و نجات مسیحی، و آزادی دینی و حقوق بشر. آنچه در گردهم‌آیی لوزان آغاز شد، شکل جنبشی وحدت‌آفرین به خود گرفت که بعدها به “جنبش لوزان” معروف شد. همایش‌های بزرگ دیگری با تأکیدات مشابه لوزان در مانیل (۱۹۸۹) و کیپ‌تاون آفریقای جنوبی (۲۰۱۰) نیز برگزار شدند. ترجمۀ این سند مهم تاریخی را در ذیل به نظر شما می‌رسانیم:
مقدمه
ما اعضای کلیسای عیسای مسیح، متشکل از ۱۵۰ ملیت، شرکت‌کنندگان مجمع بین‌المللی بشارت جهانی در لوزان، خدا را برای نجات عظیم او شکرگزاریم، و از فرصتی که خدا برای ما مهیا کرده تا با او و با یکدیگر مشارکت داشته باشیم شادمانیم. عمل خدا در این روزها، ما را عمیقاً تکان داده است؛ قصورات‌مان ما را به توبه سوق داده و مشاهدۀ وظیفه ناتمام بشارتِ انجیل، چالشی بزرگ فراروی‌مان نهاده است. ما بر این باوریم که انجیل، مژدۀ خوش خدا برای تمامی جهان است، و با تکیه بر فیض او مصمم هستیم از حکم مسیح در انجام مأموریت بزرگ اطاعت کرده، این مژده را به تمام بشر برسانیم و از هر ملتی برای او شاگردان بسازیم. بنابراین، مشتاقیم تا با اذعان ایمان و عزمی راسخ، عهد خود را با خدا و با یکدیگر به‌شکلی علنی اعلان نماییم.
هدف خدا
ما به خدای واحد و سرمدی ایمان داریم، به او که آفریننده و مالک جهان است، یعنی پدر و پسر و روح‌القدس، که بر همۀ امور بر حسب قصد و ارادۀ خود حاکمیت دارد. او از مردم جهان، قومی برای خود جدا کرده، و سپس قوم خود را به جهان بازفرستاده تا شاهدان و خادمان او باشند، و پادشاهی او را گسترش داده، بدن مسیح را بنا کنند و نام او را جلال دهند. ما با شرمندگی اعتراف می‌کنیم که بسیاری اوقات، یا همشکل این دنیا شده‌ایم و یا از آن دوری گزیده‌ایم، و بدین‌سان دعوت خود را انکار کرده و در انجام مأموریت ناکام مانده‌ایم. اما با این حال، مسروریم از اینکه اگرچه انجیل در ظروف خاکی و زمینی حمل می‌شود، اما همچنان گنجی گرانبهاست.
- اشعیا ۴۰:۲۸
- متی ۲۸:۱۹
- افسسیان ۱:۱۱
- اعمال ۱۵:۱۴
- یوحنا ۱۷:۶
- افسسیان ۴:۱۲
- ۱ قرنتیان ۱۰:۵
- رومیان ۱۲:۲
- ۲ قرنتیان ۴:۷
مرجعیت و اقتدار کتاب‌مقدس
ما اذعان می‌کنیم که کتب عهدعتیق و عهدجدید در کلیت خود الهام الهی هستند، قابل اعتماد و دارای مرجعیتند، و در تمامیت خود تنها کلام مکتوب خدا محسوب می‌شوند، و در آنچه تصدیق می‌کنند، عاری از خطا هستند و تنها قانون خطاناپذیر برای ایمان و عمل محسوب می‌شوند. ما همچنین قدرت کلام خدا را برای به انجام رساندن نقشۀ نجات تصدیق می‌کنیم. مخاطبین پیام کتاب‌مقدس، همۀ آدمیان، چه زن و چه مرد، هستند زیرا مکاشفۀ خدا در مسیح و در کتاب‌مقدس تغییرناپذیر است. روح‌القدس به‌واسطۀ کلام، امروز نیز با ما سخن می‌گوید. روح‌القدس اذهان قوم خدا را در هر فرهنگی منور می‌سازد تا حقایق الهی را از چشم‌انداز فرهنگ خود به‌شکلی جدید درک کنند، و بدین‌ترتیب، حکمت چندگانۀ خدا، بر کل کلیسا هر چه بیشتر آشکار شود.
- ۲ تیموتائوس ۳:۱۶
- ۲ پطرس ۲۱:۱
- یوحنا ۳۵:۱۰
- اشعیا ۱۱:۵۵
- ۱ قرنتیان ۲۱:۱
- رومیان ۱۶:۱
- متی ۵:۱۷
- یهودا ۳
- افسسیان ۱:۱۷، ۱۸؛ ۳:۱۰ و ۱۸
یگانگی و جهان‌شمول بودن مسیح
ما اذعان می‌کنیم که تنها یک نجات‌دهنده و تنها یک انجیل وجود دارد، گرچه رویکردهای بشارتی متنوعند. اذعان می‌داریم که هر شخص از طریق مکاشفۀ عام، از طبیعتْ معرفتی نسبی از خدا به‌دست می‌آورد، اما نمی‌پذیریم که معرفت کسب شده، می‌تواند شخص را نجات بخشد، چراکه مردم با شرارت خود حقیقت را پایمال کرده‌اند. همچنین ما تلفیق عقاید و باورهای گوناگون را که در پی القای این دیدگاهند که مسیح، از طریق مذاهب و ایدئولوژیهای دیگر نیز یکسان سخن می‌گوید، رد می‌کنیم و این را اهانتی به مسیح و کتاب‌مقدس می‌دانیم. عیسای مسیح، تنها کسی که به‌عنوان خدا-انسان جان خود را چون یگانه فدیه/بهای رهایی برای گناهکاران داد، تنها واسطۀ میان خدا و انسان است. نام دیگری وجود ندارد که از طریق آن انسان نجات یابد. تمامی زنان و مردان به‌خاطر گناه در راه هلاکتند؛ اما خدا همه را دوست دارد و نمی‌خواهد کسی هلاک شود، بلکه می‌خواهد همه توبه کنند. با این حال، آنانی که مسیح را رد کرده، شادی نجات را انکار می‌نمایند، خود را به جدایی ابدی از خدا محکوم می‌کنند. اعلام اینکه عیسی “نجات‌دهندۀ جهان” است، به منزله تأیید این باور نیست که تمام مردم دنیا به‌طور بالقوه، یا در نهایت نجات می‌یابند؛ حتی نمی‌توان تصدیق کرد که تمام مذاهب، نجات در مسیح را عرضه می‌کنند. بلکه، معنای این کلام اعلانِ محبت خدا نسبت به دنیای گناهکار است و دعوتی که او از هر کس می‌کند تا با تعهدی شخصی و قلبی که از توبه و ایمان برمی‌خیزد، عیسی را به‌عنوان نجات‌دهنده و خداوند خود بپذیرد.
- غلاطیان ۱:۶-۹؛ ۱:۱۸-۳۲
- ۱ تیموتائوس ۲:۵و۶
- اعمال ۴:۱۲
- یوحنا ۳:۱۶-۱۹
- ۲ پطرس ۳:۹
- ۲ تسالونیکیان ۱:۷-۹
- یوحنا ۴:۴۲
- متی ۱۱:۲۸
- افسسیان ۱:۲۰و۲۱
- فیلیپیان ۲:۹-۱۱
ماهیت بشارت
بشارت دادن یعنی پخش این خبر خوش که عیسای مسیح برای گناهان ما مرد و طبق کتب مقدس، از مردگان برخاست و اکنون در مقام خداوندِ حاکم، بخشش گناهان و عطایای رهایی‌بخش روح‌القدس را به همۀ آنان که توبه کرده، ایمان می‌آورند، عطا می‌کند. حضور ما در این دنیا به‌عنوان مسیحیان، برای رساندن خبرخوش انجیل بسیار ضروری است، و به‌سان گفتگویی است که هدفش گوش سپردن همدلانه به‌منظور درک است. اما بشارت، به خودی خود، اعلانِ مسیح کتاب‌مقدس و مسیح آشکار شده در تاریخ است که در مقام نجات‌دهنده و خداوند آشکار شده است. بشارت با این نگرش انجام می شود که دیگران را مجاب سازد تا شخصاً نزد مسیح بیایند و با خدا مصالحه نمایند. وقتی پیام انجیل را اعلام می‌کنیم، نباید بهای شاگردی را پنهان نماییم. عیسی هنوز هم انسانها را فرامیخواند تا نَفْس خود را انکار کرده، صلیب خود را بر دوش گیرند و هویت خود را از جامعۀ نوین او کسب کنند. نتیجۀ بشارت، اطاعت از مسیح، پیوستن به کلیسای او و خدمت مسئولانه در دنیاست.
- اول قرنتیان ۱۵:۳و۴
- اعمال ۲:۳۲-۳۹
- یوحنا ۲۰:۲۱
- ۱ قرنتیان ۱:۲۳
- ۲ قرنتیان ۴:۵؛ ۵:۱۱و۲۰
- لوقا ۱۴:۲۵-۳۳
- مرقس ۸:۳۴
- اعمال رسولان ۲:۴۰و۴۷
- مرقس ۱۰:۴۳-۴۵
مسئولیت اجتماعی مسیحیان
ما اذعان می‌کنیم که خدا آفریننده و داور همۀ آدمیان است. بنابراین باید قصد او را نسبت به اجرای عدالت و ایجاد مصالحه در جوامع بشری، و هدف او را برای رهایی مردان و زنان از هر‌گونه ظلم، با دیگران در میان بگذاریم. چون مردان و زنان به شباهت خدا آفریده شده‌اند، هر کس صرف‌نظر از نژاد، مذهب، رنگ پوست، فرهنگ، طبقۀ اجتماعی، جنسیت و یا سن، دارای شأنی ذاتی است و از همین‌رو، استحقاق دارد که خدمت و احترام شود و مورد بهره‌برداری قرار نگیرد. ما در اینجا هم به‌خاطر عدم توجه به این موضوع، و هم به‌خاطر اینکه بشارت و توجه به مسائل اجتماعی را دو موضوع کاملاً مجزا دانسته‌ایم، ابراز ندامت می‌کنیم. اگرچه مصالحه با دیگران همانا مصالحه با خدا نیست، و انجام خدمات اجتماعی نیز جای بشارت انجیل را نمی‌گیرد، و برخورداری از آزادی سیاسی نیز به‌منزلۀ نجات نیست، اما با این همه، ما تصدیق می‌کنیم که بشارت و مشارکت در امور اجتماعی و سیاسی، هر دو جزو وظایف مسیحی ما هستند، زیرا هر دو برای تبیین آموزه‌های “خدا” ،”انسان”، “محبت به همسایه” و “اطاعت از عیسای مسیح” ضروری‌اند. پیام نجات همچنین حاوی پیام داوری بر ازخود‌بیگانگی، ظلم و تبعیض است و ما نباید از محکوم کردن شرارت و بی‌عدالتی بترسیم. وقتی افراد مسیح را می پذیرند و در پادشاهی او از نو متولد می‌شوند، نه تنها باید عدالت او را در دنیای ناصالح نشان دهند، بلکه باید عامل گسترش آن باشند. نجاتی که ما آن را ادعا می کنیم باید در کل، ما را در زمینه مسئولیتهای اجتماعی و شخصی متحول سازد. ایمان بدون عمل مرده است.
- اعمال رسولان ۱۷:۲۶، ۳۱
- پیدایش ۱۸:۲۵
- اشعیا ۱:۱۷
- مزامیر ۴۵، ۷
- پیدایش ۱:۲۶، ۲۷
- یعقوب ۹:۳
- لاویان ۱۸:۱۹
- لوقا ۲۷:۶، ۳۵
- یعقوب ۲:۱۴-۲۶
- یوحنا ۳:۳، ۵
- متی ۲۰:۵؛۳۳:۶
- دوم قرنتیان ۱۸:۳
- یعقوب ۲۰:۲
کلیسا و بشارت
ما تصدیق می کنیم که همانگونه که پدر مسیح را فرستاد او نیز نجات‌یافتگان خود را به دنیا می‌فرستد و این امر مستلزم تأثیرتأثیر‌گذاری عمیق بر دنیاست که باید برای آن بها نیز پرداخت. باید از دخمه‌های کلیسایی خود بیرون بیاییم و بر جامعه غیر‌مسیحی تأثیر بگذاریم. در مأموریت فداکارانۀ کلیسا، بشارت اولویت نخست را دارد. بشارت دادن به دنیا مستلزم این است که کل کلیسا، کل انجیل را به کل دنیا برساند. کلیسا در مرکز نقشۀ جهانی خدا برای دنیا قرار دارد و ابزاریست که او خودْ آن را برای اعلام انجیل تعیین کرده است. اما کلیسایی که صلیب را موعظه می‌کند، باید مُهر صلیب را بر خود داشته باشد. وقتی کلیسا به پیام انجیل وفادار نیست و ایمان زنده به خدا در آن دیده نمی شود یا محبتی واقعی نسبت به مردم در آن نیست و یا در همه چیز، به‌ویژه در مسائل مالی و پیشرفت، فاقد صداقت است، خود به سنگ لغزشی در برابر بشارت انجیل تبدیل می‌شود. کلیسا جمعی متشکل از قوم خداست، نه نهاد، و نباید با فرهنگ، نظام سیاسی و اجتماعی خاص و یا ایدئولوژی انسانی همسان انگاشته شود.
- یوحنا ۱۸:۱۷؛ ۲۱:۲۰
- متی ۱۹:۲۸، ۲۰
- اعمال رسولان ۸:۱؛ ۲۷:۲۰
- افسسیان ۱۰:۱، ۱۹؛ ۹:۳-۱۱
- غلاطیان ۱۴:۶-۱۷
- دوم قرنتیان ۳:۶، ۴
- دوم تیموتائوس ۱۹:۲-۲۱
- فیلیپیان ۱:۲۷
همکاری در بشارت
ما تصدیق می کنیم هدف خدا اتحاد آشکار کلیساست و این مهم، بر بنیان حقیقت محقق می‌شود. بشارت همچنین ما را به اتحاد فرامیخواند، زیرا اتحاد ما شهادت‌مان را تقویت می‌بخشد، همانگونه که عدم اتحادمان، انجیل را که پیام مصالحه است، تضعیف می‌کند. با این‌حال، ما می‌دانیم که اتحادِ سازمانی، ممکن است اَشکال گوناگون به خود بگیرد، و لزوماً منجر به گسترش بشارت نمی‌شود. با این حال، ما که یک ایمان کتاب‌مقدسی مشترک داریم باید در مشارکت، عمل و شهادت با هم متحد باشیم. ما اعتراف می‌کنیم که شهادت ما، گاهی توسط فرد‌گراییِ گناه‌آلود و تکرار بیهوده، خدشه‌دار شده است. ما خود را متعهد می‌کنیم تا اتحاد عمیق‌تری در حقیقت، پرستش، تقدس و مأموریت داشته باشیم. ما بر توسعۀ همکاری‌های منطقه‌ای و عملی در جهت پیشرفت مأموریت کلیسا تأکید داریم، و همچنین بر برنامه‌ریزی‌های استراتژیک، تشویق یکدیگر و سهیم شدن در منابع و تجارب یکدیگر نیز تأکید می‌کنیم.
- یوحنا ۲۱:۱۷، ۲۳
- افسسیان ۳:۴، ۴
- یوحنا ۳۵:۱۳
- فیلیپیان ۲۷:۱
- یوحنا ۱۷:۱۱-۲۳
همکاری کلیساها در بشارت
شادمانیم که عصر جدیدی از مأموریت کلیسا آغاز شده است. سلطۀ سازمانهای بشارتیِ غربی به‌سرعت در حال برچیده شدن است. خدا از کلیساهای جوانتر، منابع جدید وعظیمی را برای بشارت دادن به دنیا برگزیده است، و از این خودْ گواهی است بر اینکه مسئولیت بشارت به کل بدن مسیح تعلق دارد. بنابراین، تمام کلیساها باید از خدا مسئلت کنند و از خود نیز بپرسند که چه اقدامی ضروری است تا بتوانند در عین اینکه به نواحی اطراف خود بشارت می‌دهند، مبشرانی نیز به نقاط مختلف دنیا اعزام کنند. ما باید به‌طور مستمر وظایف و مسئولیتهای بشارتی خود را بازبینی کنیم. بدین‌سان، همکاری رو به رشدی بین کلیساها ایجاد خواهد شد و شخصیت جهانی کلیسای مسیح به‌شکل واضح‌تری متجلی خواهد گشت. همچنین خدا را شکر می‌کنیم برای مؤسساتی که برای ترجمۀ کتاب‌مقدس، آموزشهای الهیاتی، رسانه‌های جمعی، ادبیات مسیحی، بشارت و فرستادن مبشران، احیای کلیسا و در زمینه‌های دیگرتلاش می‌کنند. آنها نیز باید به‌طور مداوم خود را مورد بازبینی قرار دهند و تأثیرگذاری‌شان را به‌عنوان بخشی از مأموریت کلیسا ارزیابی نمایند.
- رومیان ۸:۱
- فیلیپیان ۵:۱؛ ۱۵:۴
- اعمال رسولان ۱:۱۳-۳
- اول تسالونیکیان ۶:۱-۸
اضطراری بودن امر بشارت
بیش از دو میلیارد و هفتصد میلیون نفر که بیش از دو-سوم جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند، هنوز بشارت انجیل را نشنیده‌اند! ما شرمنده‌ایم از اینکه بسیاری از انسانها نادیده گرفته شده‌اند، و به این دلیل، باید ما و کل کلیسا را شماتت کرد. با این حال، امروزه در بسیاری از نقاط دنیا پذیرش بی‌سابقه‌ای نسبت به انجیل خداوند عیسای مسیح وجود دارد. ما متقاعد شده‌ایم که زمان آن رسیده تا کلیساها و مؤسسه‌های شبه‌کلیسایی با اشتیاق برای نجات کسانی که پیام انجیل را دریافت نکرده‌اند دعا کنند و تلاشهای جدیدی برای بشارت به دنیا آغاز نمایند. گاهی لازم است از تعداد میسیونرهای خارجی و منابع مالی در کشوری که بشارت انجیل به آن رسیده است کاسته شود تا کلیساها در خودکفایی رشد کنند و منابع به سرزمینهایی که به آنها بشارت داده نشده است، اختصاص یابد. میسیونرها باید با روحیه‌ای فروتنانه و خدمتگذار در میان شش قاره رفت و آمد کنند. هدف باید این باشد که با تمام ابزارهای موجود و در کمترین زمان ممکن، این مهم تحقق یابد که هر شخصی فرصت شنیدن، درک و پذیرفتن خبر خوش انجیل را داشته باشد، و این هدف بدون فداکاری دست‌یافتنی نیست. فقرِ میلیونها انسان ما را مبهوت ساخته، و بی‌عدالتی، که منشاء آن است ما را برآشفته است. گروهی از ما که در رفاه زندگی می‌کنیم، این وظیفه را می‌پذیریم که زندگی ساده‌ای پیشه کنیم تا بتوانیم با سخاوت بیشتری به اعمال بشر‌دوستانه و بشارت بپردازیم.
- یوحنا ۴:۹
- متی ۳۵:۹-۳۸
- رومیان ۱:۹-۳
- اول قرنتیان ۱۹:۹-۲۳
- مرقس ۱۵:۱۶
- اشعیا ۶:۵۸، ۷
- یعقوب ۲۷:۱؛ ۱:۲-۹
- متی ۳۱:۲۵-۴۶
- اعمال رسولان ۲:۴۴، ۴۵؛ ۴:۳۴، ۳۵
بشارت و فرهنگ
برای گسترش استراتژی بشارت جهانی باید روشهای خلاقی را به‌کار گرفت. تحت نظارت الهی، کلیساها به‌طرز عمیقی در مسیح ریشه دوانده و با فرهنگ بومی‌شان عجین خواهند شد. فرهنگ همیشه باید با معیار کتاب‌مقدس آزموده شود و مورد ارزیابی قرار گیرد. از آنجایی که انسان مخلوق خداست، برخی از فرهنگها در نیکی و زیبایی غنی هستند. اما از آنجایی که انسانها سقوط کرده‌اند، گناه، فرهنگ را مخدوش کرده و برخی از آنها شرارت‌آمیزند. انجیل فرض را بر این نگذاشته است که فرهنگی بر فرهنگ دیگر برتری دارد، اما تمام فرهنگها را طبق معیار حقیقت و عدالت ارزیابی می‌کند و در مورد هر فرهنگی بر مطلق‌گرایی اخلاقی تأکید می‌ورزد. سازمانهای بشارتی بسیاری، اغلب، عناصر فرهنگ بیگانه را ترویج داده و کلیساها گاهی بیشتر در بند فرهنگ بوده‌اند تا کتاب‌مقدس. مبشران مسیح باید با فروتنی خود را از همه چیز، به‌جز اصالت فرهنگی و انسانی‌شان، خالی کنند تا بتوانند خادم دیگران باشند، و نیز باید در پی دگرگونی و غنی‌سازی فرهنگ باشند و همۀ اینها باید برای جلال خدا انجام گیرد.
- مرقس ۸:۷، ۹، ۱۳
- پیدایش ۲۱:۴، ۲۲
- اول قرنتیان ۱۹:۹-۲۳
- فیلیپیان ۵:۲-۷
- دوم قرنتیان ۴:۵
آموزش و رهبری
ما اعتراف می کنیم که رشد فیزیکی کلیسا بعضاً به بهای گرانِ کاستن از عمق آن تمام شده است، و ما بشارت را ازتعلیم و پرورش مسیحی جدا کرده‌ایم. همچنین اعتراف می‌کنیم که برخی از خدمات ما برای تجهیز و تشویق رهبران ملی برای بدوش‌گیری مسؤلیتهای مشروع، بسیار کند بوده است. با این حال، ما به اصل سپردن امور به رهبران محلی متعهد هستیم و آرزو داریم که هر کلیسایی رهبران محلی خود را داشته باشد، رهبرانی که نه بر اساس سلطه‌جویی بلکه بر اساس خدمت، رهبری مسیحی را اِعمال می‌کنند. ما تصدیق می‌کنیم که نیاز بزرگی برای بهبود آموزش الهیاتی، به‌خصوص برای رهبران کلیساها وجود دارد. در هر کشور و فرهنگی باید برنامۀ آموزشی مؤثری برای شبانان و اعضای کلیسا در باب آموزه‌ها، شاگردسازی، بشارت و تشویق در جهت رشد و خدمت وجود داشته باشد. این‌گونه برنامه‌ها نه بر اساس روشهای کلیشه‌ای بلکه طبق معیارهای کتاب‌مقدس و تفکر خلاقِ بومی باید اجرا شوند.
- کولسیان ۲۷:۱؛ ۲۸
- اعمال رسولان ۲۳:۱۴
- تیطوس ۵:۱، ۹
- مرقس ۴۲:۱۰-۴۵
- افسسیان ۴:۱۱، ۱۲
نبرد روحانی
ما بر این باوریم که با ریاستها و قدرتهای شریر که قصد براندازی کلیسا را دارند و می‌خواهند بشارت جهانی کلیسا را با شکست روبه‌رو سازند در جنگ دائمی هستیم. ما از نیاز خود برای تجهیز شدن به اسلحۀ خداوند آگاهیم و نیز آگاهیم که این جنگ را باید با سلاح‌های روحانی حقیقت و دعا پیش بُرد. زیرا ما اعمال دشمن را نه تنها در ایدئولوژیهای دروغین خارج از کلیسا بلکه در تعالیم دروغینی که کتاب‌مقدس را تحریف می‌کنند و انسان را جای خدا می‌گذارند نیز تشخیص می‌دهیم. ما باید با هوشیاری و دقت از پیام انجیل آن‌گونه که درکتاب‌مقدس ثبت شده است، محافظت کنیم. ما اعتراف می‌کنیم که در تفکر و عمل از دنیاگرایی مصون نبوده و در معرض عرف‌گرایی قرار داریم. به‌عنوان مثال، اگرچه بررسی دقیق رشد کلیسا، چه از لحاظ آماری و چه روحانی، عملی درست و ارزشمند است، اما گاهی آن را نادیده انگاشته‌ایم. برخی اوقات هم، برای اینکه مردم واکنش مثبت به پیام انجیل نشان دهند، سازش‌کارانه و با ترفندهای مختلف آنها را تحت فشار گذاشته و بیش از حد به آمارها اهمیت داده و حتی گاهی در استفاده از آنها عدم صداقت به خرج داده‌ایم. همۀ این کارها اعمالی دنیوی محسوب می‌شوند. کلیسا باید در دنیا باشد اما دنیا نباید در کلیسا باشد.
- افسسیان ۱۲:۶،
- ۲ قرنتیان ۳:۴، ۴
- افسسیان ۱۱:۶، ۱۳-۱۸
- دوم قرنتیان ۳:۱۰-۵
- اول یوحنا ۱۸:۲-۲۶؛ ۱:۴-۳
- غلاطیان ۶:۱-۹
- دوم قرنتیان ۲: ۱۷؛ ۲:۴
- یوحنا ۱۷:۱۵
آزادی و جفا
خدا این وظیفه را برای دولتها مقرر کرده است که صلح، عدالت و آزادی را تأمین نمایند تا کلیسا در این شرایط بتواند خدا را اطاعت کند، خداوند عیسای مسیح را خدمت نموده و بدون دخالت هیچ عامل خارجی انجیل را موعظه کند. بنابراین، برای رهبران کشورها دعا می کنیم و می‌طلبیم که مطابق اعلامیۀ جهانی حقوق بشر، آزادی فکر و وجدان، و آزادی عمل و اشاعۀ مذهب را طبق ارادۀ خدا تضمین کنند. همچنین نگرانی عمیق خود را برای کسانی که به ناحق به زندان افکنده شده‌اند ابراز می‌داریم خصوصاً کسانی که به‌خاطر ایمان‌شان به خداوند عیسی زندانی شده‌اند. ما قول می‌دهیم که برای آزادی آنها دعا و تلاش کنیم. در عین حال اجازه نخواهیم داد آنچه بر آنها می‌گذرد ما را دچار ترس و واهمه سازد. با کمک خدا، ما نیز می‌خواهیم در مقابل بی‌عدالتی ایستاده و به هر بهایی که شده نسبت به انجیل وفادار بمانیم. ما همچنین هشدارهای عیسای خداوند را در مورد ناگزیر بودنِ جفا از یاد نمی بریم.
- اول تیموتائوس ۱:۴-۴
- اعمال رسولان ۱۹:۴؛ ۲۹:۵
- کولسیان ۲۴:۳
- عبرانیان ۱:۱۳-۳
- لوقا ۱۸:۴
- غلاطیان ۱۱:۵؛ ۱۲:۶
- متی ۱۰:۵-۱۲
- یوحنا ۲۱:۱۵-۱۸
قدرت روح‌القدس
ما به قدرت روح‌القدس ایمان داریم. پدر، روح‌القدس را فرستاد تا بر پسرش شهادت دهد و بدون شهادت او شهادت ما عبث خواهد بود. الزام در مورد گناه، ایمان به عیسای مسیح، تولد تازه و رشد مسیحی همه نتیجۀ اعمال روح‌القدس هستند. علاوه بر این، مأموریت بزرگ کلیسا به‌واسطۀ روح‌القدس انجام می‌شود؛ از این‌رو بشارت دادن باید به‌شکلی خود‌انگیخته و از دل کلیسای پر از روح بجوشد. کلیسایی که خود را به مأموریت بزرگ متعهد نمی‌بیند، خود را انکار و روح را خاموش می‌سازد. بشارت جهانی تنها زمانی به واقعیت می‌پیوندد که روح‌القدس، کلیسا را در حقیقت و حکمت، ایمان، قدوسیت، محبت و قدرت احیا کند. از این‌رو، از تمام مسیحیان دعوت می‌کنیم تا برای ملاقاتی مقتدرانه با روح خدا دعا کنند تا تمام ثمرۀ روح‌القدس در کل قوم او نمایان شده و تمام عطایای او بدن مسیح را غنی سازند. تنها در چنین شرایطی کل کلیسا ابزاری مناسب در دستان خدا خواهد بود تا تمام دنیا بتوانند صدای او را بشنوند.
- اول قرنتیان ۴:۲
- یوحنا ۲۶:۱۵؛ ۲۷؛ ۸:۱۶-۱۱
- اول قرنتیان ۳:۱۲
- یوحنا ۶:۳-۸
- دوم قرنتیان ۱۸:۳
- یوحنا ۳۷:۷-۳۹
- اول تسالونیکیان ۱۹:۵
- اعمال رسولان ۸:۱
- مزامیر ۴:۸۵-۷؛ ۱:۶۷-۳
- غلاطیان ۲۲:۵-۲۳
- اول قرنتیان ۴:۱۲-۳۱
- رومیان ۳:۸-۱۲
بازگشت مسیح
ما ایمان داریم که عیسای مسیح، به‌شکلی آشکار، در قدرت و جلال بازخواهدآمد تا نجات را به‌شکلی کامل تحقق بخشد و داوری را به کمال به انجام برساند. این وعدۀ بازگشت او انگیزه‌ای مضاعف برای بشارت است، زیرا ما این کلام او را به‌یاد می‌آوریم که انجیل ابتدا باید به تمام ملتها موعظه شود. ما معتقدیم که در فاصلۀ زمانی بین عروج مسیح به آسمان و بازگشت وی، قوم خدا برای بشارتْ مأموریت دارند و نباید پیش از پایان تاریخ آن را متوقف کنند. همچنین هشدار او را در مورد مسیحان و انبیای دروغین که راه ضد‌مسیح نهایی را هموار می‌کنند به‌یاد می‌آوریم. بنابراین، ما این عقیده را که انسانها قادرند بر زمین مدینه‌ای فاضله بنا کنند، رویایی خود‌خواهانه و خودمحورانه می‌دانیم و آن را رد می‌کنیم. اطمینان مسیحی ما این است که خدا پادشاهی خود را به کمال خواهد رساند و ما مشتاقانه انتظار آن روز را می کشیم و در انتظار آسمان و زمین جدیدی هستیم که عدالت در آن ساکن خواهد بود و خدا تا ابد بر آن سلطنت خواهد کرد. در ضمن، ما با شادی تسلیم اقتدار او بر کل زندگی خود هستیم، و دگرباره خود را وقف خدمت مسیح و انسانها می‌کنیم.
- مرقس ۶۲:۱۴
- عبرانیان ۲۸:۹
- مرقس ۱۰:۱۳
- اعمال رسولان ۸:۱-۱۱
- متی ۲۰:۲۸
- مرقس ۲۱:۱۳-۲۳
- اول یوحنا ۱۸:۲؛ ۱:۴-۳
- لوقا ۳۲:۱۲
- مکاشفه ۱:۲۱-۵
- دوم پطرس ۱۳:۳
- متی ۲۸:۱۸
نتیجه‌گیری
بنابراین، در پرتو ایمان و عزم راسخ، عهدی جدی با خدا و یکدیگر می‌بندیم، تا دعا کرده، برنامه‌ریزی نموده و با یکدیگر برای بشارت تمام جهان همکاری کنیم. ما از دیگران دعوت می‌کنیم به ما بپیوندند. باشد که خدا با فیض خود و برای جلالش ما را یاری کند تا به عهد خود وفادار باشیم! آمین، هللویا!
